Марија Дојчиновиќ и нејзината 5 годишна ќерка Тијана Рамани од селото Горна Козница кај Сурдулица, се гладни како никој, а секој нов ден им носи нова неизвесност, дали ќе успеат некако да го преживеат.
Тијана има само една желба, а тоа е да има што да јаде, бидејќи нејзината самохрана и болна мајка не е во можност да и обезбеди храна.
Нивниот двор се разликува од сите дворови на останатите домаќинства во ова планинско село. Мала градина со пиперка и компири, грмушки наместо ограда, довлечени гранки за греење и мала патека која води до куќата им се целиот свет.
Во само неколку квадрати со постојана опасност дека плафонот ќе им се сруши на главите, оваа мајка и ќерка ги поминуваат овие денови. Стариот шпорет, еден стар креденец, фотеља и двосед, масичка и земјен под. Тоа е се, нема телевизор, ниту друг апарат за домаќинство. Се е половно и отфрлено од семејствата кои имале повеќе среќа во животот. Од едниот до другиот крај на собата имаат закачена жица со алишта на која висат јоргани, ќебиња и детска гардероба.
„Ние две сме сами, немаме никој. Таткото на Тијана не напушти, детето скоро и не го познава. Ни јас немам никој, татко ми го немам запознаено, мајка ми, баба ми и дедо ми се починати, па така сме сами. Опстојуваме благодарение на комшиите и луѓето, единствениот приход ни е детскиот додаток и социјалната помош. Имам и долг за струја од 60.000 деинари и стравував да не ни ја прекинат. Струјата ја користиме само за светло, една сијалица и тоа е тоа“ – вели Марија за Телеграф.
Тијана нема ниту чизми за зимото, а ни јакна. Оди во искинати кломпи и раскажува дека едвај чека да замине на училиште.
„Тијана нема боенки, сликовници, боички, бидејќи 3.500 динари од детскиот додаток и 9.5000 динари од социјалната помош морам да ги чувам за храна, но никако да го поминеме месецот. Завршив средно техничко училиште, работев како келнерка, сега сум без работа“ – додава оваа измачена мајка.
