Да си кажам искрено дека 8 Март, Меѓународниот ден на борбата за женска еманципација, веќе не ми значи ништо.
Затоа што веќе нема движење, нема борба, а има узурпација на празникот, лишување од идеолошка суштина и вклопување во неолибералниот речник, злоупотреба за партиски цели, има девалвација со сведување на Ден на жената (демек, дека е жена и нежна и мила) или дури и Ден на мајката (а тие што не се мајки?).
Има лицемерие на тони, има пијанки и некакви божем прослави (а што се слави никој не знае). Конечно, во време кога дури и да се биде жена е предмет на преиспитување (од „разбудените“), борбата за женски права станува проблематична. Конечно, за што ние тука зборуваме? Што славиме? Овде само цвеќарите имаат некое фајде за овој ден, а и женските ограноци на политичките партии.
Можеби е најдобро да го негуваме култот на респект кон СЕКОЕ човечко суштество, на човечкото достоинство, еднаквост и недискриминација по СЕКОЈА основа. Жените кои ми ги нудат како некакви симболи на успешност или еманципација се опозит од она што јас би сакала да го видам.
