Се сеќавам, кога бев мал, како деца, ако ни паднеше лебот од раце на земја, мојата баба ќе го земеше и ќе речеше: „Ајде сега да го бакнеш“. И ние го бакнувавме лебот и велевме: „Боже, прости ни затоа што се однесувавме невнимателно со лебот“. Со ова нѐ поучуваа на скромност и благодарност, нѐ учеа да го цениме секој дар од Господа. Сте го виделе ли тоа некаде денес? До каде стасавме, огромни количини храна се фрлаат в ѓубре, во време кога илјадници умираат од глад…
Би сакал да ве замолам: бидете Му секогаш благодарни на Бога и, верувајте, Он никогаш нема да нѐ остави празни. Трпезата на благодарниот човек никогаш не останува празна. Тоа сум го видел многупати во животот. Имајте надеж во Бога, немојте да велите: „Ова е невозможно, се наоѓам во ќорсокак, во безизлез“. За Него сѐ е можно – потребно е само да Го љубиме и да Го бараме.
Епископ Партениј, Игумен Бигорски
