Гледам, сите се „подмочнувате“ на „Тома“… Само разликата е во тоа што на оние кои го живееле тоа време им течат солзи, а на „новокомпонираниве“ им „тече низ ногавици“… Оние првите носталгично сфаќаат дека ова не е само филм за „таму некој кафански пејач“, туку приказна за душата… Филм за времето и земјата во која се почитуваа вистинските вредности, беа удостоени и ставени на пиедесталот, културата, музиката, естрадата, спортот… а не политиката! Со неа за сите останати се занимаваше мала „група големци“, а не како денес, секој сељобер од улица да „бистри политика“. Кој по партии кој во Влада, Парламент, грото по социјални мрежи!
Тогаш среќата беше колективна радост кога ќе се освоеше злато на олимпијада и некое првенство, кога „Дугме“, Тома, Брена… ќе имаа турнеја па ќе дојдеа и кај нас, кога ќе стигнеш да купиш нова плоча од „Пинк Флоид“, „Дип Парпл“, „Лед Цепелин“, кога еден Ален Гинзберг ќе дојдеше на „Струшки вечери на поезијата“, плачевме кога заминаа Џенис, Хендрикс, Морисон, го следевме „стариот“ кога со „Галеб“ ќе тргнеше на светска турнеја по неврзаните…
Имаше и тогаш „шабани“, ама шабаните имаа душа и глас, емоции и златно грло, а не цицки и г’зови, силикони и колагени, перики и леќи у боја како овие сега, кои фалшираат и додека зборат, а камо ли коа пејат…!
И никој не се „подмочуваше“ од среќа дека го примиле у пионери, младина или СКЈ,зашто тоа беше нормална работа… Без да лижеш, коленичиш, молиш, да се вовлекуваш, пу*иш, подмитуваш, цинкариш, лепиш плакати за локални анонимци… Туку со работа на Младинска работна акција, учество во некоја секција, спортско друштво, КУД, хор, радиоамтерско друштво, феријалци, извидници… И војска, како „школа живота“, наместо геј паради и маршеви на сексуалните работнички.
Тогаш се палевме на гитарата со два врата на Брега, наместо на мерцедесот за кој го осудивте Грујо и неговите, а од него не искачате, на тоа колку публика имало на „Ајдучка чешма“ , а не колку понудил за кауција Сашо, кај ќе чекаме ние Нова Година а не кај чекала Катица, ни беше важно што ќе донесат тато и мама во торбата од работа, а не колку има во Луј Витон торбата на Боки, пиевме вињак и Векија наместо виски, мастика наместо узо, вермут наместо Јегер, бела наместо жолта, шприцеер наместо Моет и ништо не ни фалеше… Пушевме МТ, филтер Југославија и Дрина, наместо џоинти со хашиш и мара, игравме Жмурки, Народна и Камај, наместо Кантер и МАФИА и ФИФА, фудбалче на мали гочиња и баскет у маало, наместо, Плејстејшн и ИксБокс и правевме уште мал милон нешта што не правеа среќни, а денес ги нема, зашто има се дуго заради кое и денешните деца и нивните родители се несреќни. Проклета могуќност избора…
Ова време има многу тоа освен едно – душа. А без неа си никој и ништо… Купуваш и продаваш, одземаш и додаваш, а пак си празен како шупливо тенеќе…
Затоа „Тома“ не е само филм за „таму некој кафански пејач“ чии песни дури не се ниту шабански… Затоа што е филмско одличје за едно време со душа… И среќно и тажно и сиромашно и богато, ама полно со емоциии сеќавања, спомени и слики што вечно се паметат.
А вас денес по што ќе ве паметат? Направивте ли нешто, покажавте ли, оставивте ли некој траг , некое дело, достигање, резултат по кој ќе ве запаметат? Ништо… Е затоа за вас никогаш нема да снимат филм. Не филм, ниту селфи со вас никој нема да сака да направи! Зашто душата на ѓаволот му ја продадовте за ситниш, а сега и гратис му ја нудите… Само што сега не сте сигурни дали ѓаволот воопшто сака да ви ја купи! А па ниту тој не сака нешто што е труло, расипано, гнасно, смрдливо,безвредно… За неа место нема ниту на неговата депонија!
Е, затоа на „Тома“ и ви „тече низ ногавици“, наместо солзи низ лице… За солзи треба да имаш душа… и мадиња, да го издржиш сето она што во таа душа ќе ти се насобере и напати, а судбината потоа низ животот ќе ти го наплати или возврати!
И да… Притоа не се сите исти. Има нешто малку ДУША и меѓу денешниве деца. Само сељоберите во одела, кравата и опинци не им даваат да ја покажат. Оти штом посакаат, тие би веднаш да им ја земат,извадат, украдат, присвојат, продадат… Оти од нивната душа се хранат! Егото, највеќе!“, напиша Димитриевски.
