Речиси цела година во црно е завиено едно цело семејство од Гевгелија. Живеат со горка болка, но и со силна неправда која им се случила и ја носат како терет. Бараат одговорност сведочејќи дека додека нивниот син и брат Миле умира, докторите со часови не го прегледале ниту со стетоскоп.
По голготата која ја доживеале таму, стигнале на скопските клиники, каде е направена интервенција, но веќе било предоцна за спас.
Сестрата на починатиот ја контактираше редакцијата на КУРИР. Ни ја раскажа трагедијата низ која поминале сите заедно, трагедија која понела со себе човечка жртва.
„Јас умирам, знам што ми е“
-Без никакви симптоми или претходна болест, на брат ми таа ноќ му се слошило. Седеле со нашата мајка, бил расположен и си разговарале. Одеднаш, се струполил на земја. Му се слошило и паднал. Мајка ми веднаш ми се јави и јас повикав брза помош. Кога стигнав во нивниот дом, брзата помош не беше дојдена, а брат ми беше на подот, но во свесна состојба. Ми рече „Сестро, јас умирам, знам што ми е“. Рече дека станува збор за пнеуматоракс. Тоа го знаеше бидејќи го имаше истиот проблем пред повеќе од 20 години, ни раскажа неговата сестра Елена.
Кога пристигнала брзата помош, докторот и сестрата не му направиле преглед ниту со стетоскоп, туку како што вели сестра му, самите констатирале дека станува збор за бубрежен напад. Му дале терапија за болка и си заминале.
Брат ми не беше добар, состојбата се влошуваше. Јас бев медицинска сестра со 42 години стаж во таа болница и ги молев да го хоспитализираат, да му помогнат. Му кажав на докторот дека состојбата се влошува, повторно повикав Брза помош, но од таму добив одговор да се јавам после 7 часот наутро за да дојде следната смена. Не можев да чекам, тој не можеше да стане и да се движи сам, па едвај го однесов до мојот автомобил и со него отидовме на Интерно одделение, ни раскажа таа.
„Пијам кафе сега, нема да умре додека чекате“
Според нејзиното сведоштво, голготата започнува во моментот кога тие очекувале лекарска помош, а добиле негрижа и нечовечност.
-Дојде интернистот кој не се ни доближи до брат ми, не му стави ни стетоскоп. Побара да дојде лаборант и тој си замина. Додека чекавме резултати од крвта, брат ми се гушеше во болки, немаше воздух. Чекавме да дојде 7 часот, новата дежурна смена. Дојде другиот интернист, но не кај нас во соба да го види брат ми кој умира, туку замина да го испие своето утринско кафе. Миле во болки викаше „Умирам“, „Помош“, но докторот додека пиеше кафе ни одговараше „Ништо не му е, нема да умре“, вели во изјава за КУРИР гевгеличанката Елена.
Чекајќи доктор и гледајќи го братот како се мачи, Елена неколку пати одела во собата каде докторот пиел кафе, молела да дојдат во соба да му помогнат на пациентот. Поминал цел час во ужасна болка и молби за помош.
-Брат ми се гушеше во болки, немаше воздух. Брат ми жално ме гледаше и бараше помош, а докторот викаше дека нема да умре. После цел еден час, дојде интернист, кажа да се направи ЕКГ. Тогаш прв пат, после 4 часа болки, на Миле му ставаат стетоскоп на гради за “диши-диши“ преглед. Ме викнаа надвор, ми кажаадека не се знае за што станува збор, но дека е отежнато дишењето, вели сестрата.
Според нејзиното сведоштво за КУРИР, проблем настанал кога требало да се направи рендген снимка бидејќи апаратите во Здравствен дом Гевгелија се поправале во моментот, па им било советувано да заминат за Валандово. Но, нова пречка била на ред. Во Валандово, вели сестрата, одбиле да го примат тој ден бидејќи било недела.
-Немале рендген тие денови, се поправале некои апарати и пациентите ги препраќале за Валандово. Вработените лежерни, а 58-годишен пациент им умираше пред очи. Молевме, но од Валандово не сакаа да нè примат, па советуваа да одиме за Струмица. Им велам брат ми нема да го издржи тој пат. Молев преку вработени, дури и кај директорот се обративме со молба и снимката беше направена. Но, замислете, не го снимаа во соба предвидена за тоа туку во ходник, во чекална, како куче го снимаа, истакна нашата соговорничка.
И покрај сè, се донесува одлука пациентот да биде префрлен на скопските клиники. Не знаеле за што станува збор.
-Не знаеле дали е излив во плуќа. Решија да го пратат за Скопје, цел час помина во барање возач и сестра. Јас како медицинска сестра влегов во возилото со кое одевме кон Скопје. Цел пат седев на подот до него и го држев за рака. Кај хотелот Континентал, возачот пушти сирени и многу брзо од таму стигнавме на Ургентен, на Торакална беше препратен. Ги замолив да останам не ми дозволија. Само што се вратив дома, уште два часа чекав било каква информација, мислев дека интервенцијата е едноставна, се прави дренажа со цевки и за 2-3 дена се враќа пациентот дома. Меѓутоа, кога се јавив да прашам дали е направена интервенцијата, никој не ми се јави, само дрски одговори добивав, молев за информација, па преку луѓе дознав дека од плуќата му се извадени неколку литри течност. Бев пуштена да го видам во соба, тоа беше нашето последно видување. Брат ми почина следниот ден, ни раскажа Елена.
„Миле умре, дојдете да си го земете“
Изгубени се многу часови, на скопските клиники немало спас за Миле кој во Гевгелија молел за лекарска помош. Кога трагедијата се случила, сестра ми добила повик кој немал ни сочувство во него.
– Кога ми се јавија ми рекоа „Миле умре, да дојдете да си го земете“. Ни добар ден, ни сочувство. Почина на 12-ти мај на Торакална хирургија. Со часови го оставија во Гевгелија сам да се бори со смртта. Од таму ја барам одговорноста. Во Гевгелија чекавме смени на дежурна екипа, па чекавме интернист да пие кафе. Чекавме преговори во кој град да бидеме пратени… Одговорноста ја барам во Гевгелија, рече таа.
Сестра му Елена има поднесено допис и до јавно обвинителство. Барала одговорност, но епилог оваа трагедија нема ниту до ден денес.
Редакцијата на КУРИР ја поседува целосната документација од лекувањето, но засега ќе објавиме само дел од неа, поради заштита на приватноста на сите вклучени.
Семејството одлучило да не се прави обдукција, а тој документ сега сметаат дека би бил клучен за истерување на правдата.
