Вечерва, појдов до продавница да пазарувам. Вниманието ми го привлече полна количка со празни пластични шишиња и некој стар тепих во количката со две колца, паркирана недалеку од влезот на продавницата. Си помислив дека некој џуптин пребарува во контињерите. Фрлив поглед лево – десно, онака без повод. Немаше никој, па влегов во продавницата. Додека бирав од рафтовите што да купам, еден човек на возраст од околку 40 до 45 години, ми рече -пардон господине, само да земам паштета.
Ме погледна со небесно сините очи и ми се насмевна. Иако облеката му беше искината, валкана од буричкање по контињери, овој човек беше културен господин. Сватив дека количката му припаѓа нему, а не на некој џуптин.
Човекот застана пред мене на касата за плаќање. Ги поддаде паштетите на касиерката која му ги стави во кеса и му рече: 64 денари.
Во неговата валкана но чесна рака држеше 100 денари. Но, додека ги поддаваше кон касиерката и рече:
-Не се 8 паштети госпоѓо. Седум се, од по осум денари. 56 денари госпоѓо. Не ми е до парите госпоѓо, но секоја паштета ми е за еден ден. Тука ми е ручекот за цела недела. Мене ми е дека треба да бидам еден ден гладен.
Веднаш касиерката се извини, му врати кусур, и му рече – пријатно.
Додека плаќав, ни се сретнаа насолзените погледи со касиерката.
Се вратив дома. Но еве сеуште пред очите ми е Господинот со количката полна шишиња…Македонецот со валкани но чесни раце, господинот од контињерите со небесно плави очи.
