Го нарекуваа сонце македонско, го исповетуваа со ѕвезда вечерница, ангел милозвучен, балада недопеана. Го нарекуваа некрунисан цар на македонската народна песна, а има ли круна што ќе го круниса овој дар и злато што ќе го помати неговиот сјај?!
Оваа ноќ секој од нас по еден скапоцен камен, ете ја круната од народот, дар поголем од царски! Зошто само така споменот останува и победува, а таков еден спомен и мост на крунисувањето градеше човекот кој гласот го разнесуваше по светот, со неговата песна длабочината стануваше плиткост, далечината стануваше дом убав, а студенилото започнуваше да се претвора во топлина македонска, неговата гора секоја пролет разлистуваше, а сонцето никојпат не му зајде, Александар Сариевски!
Еден век од раѓањето на славејот галички и македонски (1922-2002)
Фб Ѓорги Колозов
