Овој празник се празнува во неделата по Духовден и меѓу народот повеќе е познат како Сисвети. Празникот се однесува на сите светци. Црквата го востановила за заедничко сеќавање и празнување на сите светии. Се празнува за да им се оддаде почит на оние светци чии имиња не се познати како поради нивната бројност така и поради тоа што нивниот култ во одредени краишта не заживеал. Споменот на овие светци се празнува заедно со споменот и на оние светци што имаат и посебни празници, за да се покаже дека сите верувале во еден Исус Христос и за него страдале. Се совпаѓа со Петрови поклади, бидејќи една недела по Духовден започнуваат Петровденските пости. На манастирот посветен на овој празник во Охридското село Лешани на овој ден се прави голем собир на кој се собираат луѓе на само од Дебарца туку и од цела западна Македонија.
На овој празник именден празнуваат некои што немаат именден во календарот.
Преданија и легенди поврзани со манастирот сите светии во Лешани (Охридско)
Како ученици тројцата другари Благоја, Сергија и јас, на празникот Си Свети отидовме во манастирот во Лешани, а Благоја ни вели дека ќе не носи на ручек кај негови роднини. Посетата на манастирот Си Свети ми остави незаборавен впечаток со масовната посетеност, со развиорените ора и со прекрасната црква.
За ручек отидовме кај роднините на Благоја. Не пречека жена со скрстени раце, со наведната глава, тажна. Благоја ја прашува што е таква, а таа одвај прозборе дека детето и е на умирање, се чека да испушти душа во другата одаја. Бара Благоја да се донесе детето кај нас. Тоа легнато во лелајка, големко, одаче, ама бери душа, од устата испушта пена.
-Не е ништо, ќе стане како сокол – вели Благоја. барајќи да му се донесе пајнца со вода.
Го донесе жената бараното. Тој го испрска детето со водата и прошепоте нешто, а ние се чудевме со него. По кусо време детето стана, почна да оди, да фаќа по масата. Од тага во куаќата настана радост. Родителите носат јадење, пиење. Долго бевме честени.
Детето од мртовечка постела го кренаа Сите Светии, преку нас гостите делуваа тие, односно тие со нас го испратија ангелот спасител во куќата на домаќинот што не прими, а нашиот другар само механички ја извршуваше нивната волја.
Од книгата „Манастирот Си Свети (Сите светии)“ од Стојан Ристески Охрид 2007.
