Најтешко, најболно и најморбидно за мене беше тоа што целиот процес на пакување на починатите во црни вреќи го правеа пред мои очи. Какво здравство сме ние? Немаме обичен параван? Медицинскиот персонал не е виновен, луѓето прават сè, но нивните ресурси се ограничени, раскажува 52-годишниот Зоран Нацевски.
Исплашен и разочаран, со солзи во очите, 52-годишниот Зоран Нацевски од Скопје пред камерата на ТВ Алфа раскажува низ какви маки поминал за да биде хоспитализиран, но и за пеколните моменти поминати во болница, особено првите три дена во ковид-центарот на Клиниката за ОРЛ.
Тој вели дека го живее вториот живот иако 26-дневната битка во ковид-центар со кислородна поддршка оставила трајни последици врз неговото здравје.
Најтешко, најболно и најморбидно за мене беше тоа што целиот процес на пакување на починатите во црни вреќи го правеа пред мои очи. Какво здравство сме ние? Немаме обичен параван? Медицинскиот персонал не е виновен, луѓето прават сè, но нивните ресурси се ограничени. Дојде медицинска сестра да ми мери температура и ми рече дека имам 36.7 степени. Тогаш ја замолив да ме допре со дланката за челото и веднаш сфати дека горам од температура. Тие немаат основни средства за работа. Тие ковид-центри беа мртовечници, јас за неполни три дена видов четири црни вреќи – раскажува Нацевски.
